De kruising moediging

Regelmatig kom ik op de kruising moediging. Ik kan de kant op van ont-moediging, of die van be-moediging. Op de ont-weg kom ik mezelf tegen die boos is, moppert op zichzelf, geen vertrouwen heeft op een goede afloop. Een zelf die vindt dat ze moet, dat ze haar best moet doen, dat het moet volgens de richtlijnen, dat het eigenlijk niet goed is zoals ze het doet. Ze raakt gefrustreerd, in paniek soms, en vrij snel uitgeput. Daarna , aan het einde van die weg, zitten de tranen hoog en is het neerploffen zodra het kan. Geen pap meer zeggen en wanhopig over de weg. Somber gestemd gaat deze zelf door met haar leven, waarin weinig te genieten valt.
Vanmorgen nam ik een andere afslag. Ik koos de weg van be-moediging. Aan het begin van die weg stond een bordje. Dat vertelde me dat op deze weg niets hoeft. Dat was al een flinke bemoediging. De druk was van de ketel. Vervolgens kwam ik mezelf tegen met ontspannen lijf en een opgewekt gemoed. Ook geleidehond claire kreeg door dat hier gaandeweg een ander loopje ontstond. Ze mocht trekken en mutsen zonder dat er gemopperd werd. Ze werd wel gecorrigeerd, maar er volgde altijd een opgewekt goed zo als ze stopte met trekken of mutsen. Met deze zelf kon ik het onderweg goed vinden. Ook al waren er weer forse uitdagingen die ons herinnerde aan de weg ontmoediging, toch werkte het heel anders op deze weg. Meer rust en ruimte om dan maar even stil te staan om te luisteren wat er aan de hand was, of waar op de weg we stonden. Soms was het nodig iemand te vragen hoe of wat, en soms was er gewoon iemand die ons dat vertelde. Zo kwamen we uiteindelijk aan in de stad. Boodschapje gedaan en vervolgens neergestreken op een terras. Wow, dacht ik, het is heel erg lang geleden dat ik in mijn eentje op een terras zat. trots, blij (gezicht met tranen van vreugde). Bak water voor Claire en een verse jus voor mezelf besteld. Daarna broodje gegeten en de weg naar huis ingezet. Via dezelfde weg van bemoediging. Even koos ik bijna weer de verkeerde afslag, toen Claire bleef weigeren om de goede kant op te gaan. Ze wilde naar het station, maar dat is echt de verkeerde kant op. Gelukkig herinnerde ik me de juiste weg der bemoediging met het bordje NIETS HOEFT. Dat is een goede richting-aanwijzer. Moe maar voldaan kwamen we thuis.