Acceptatie en afwijzing, gaan ze hand in hand?

Verlies van zicht accepteren? Nooit! Of toch?

Eerder schreef ik over acceptatie dat het niet zozeer een eindpunt is, maar een besluit. Het besef dat ik zal moeten roeien met de riemen die ik heb gekregen en het besluit waarmee ik dit oppak en toevoeg aan de mens die ik ben.
Ook schreef ik dat het geen afgesloten gebied is na een dergelijk besluit. Er kan iedere keer weer een situatie zijn die maakt dat ik wankel en weer slinger tussen emoties en herstel.
Maar ook dit is weer niet het hele verhaal. Gaandeweg kom ik erachter dat er meer lagen, dimensies of kanten zitten aan het woord of concept acceptatie. Ik stuit de laatste tijd op een harde, pijnlijke laag die in mij zit en die volhoudt: ik wil en kan dit niet aanvaarden. Dit is niet waar, dit is maar tijdelijk, dit is niet te geloven, dit is niet mijn werkelijkheid. Het kan niet zo zijn. Er klopt niets van. Deze laag is er eigenlijk altijd. Soms op de voorgrond, meestal op de achtergrond.
Haalt dit mijn eerdere betoog onderuit? Ja en nee. Ja, want je kunt besluiten wat je wilt, die harde laag die blijft. Er is geen acceptatie. En toch is die er wel. Want als ik kan aanvaarden dat ik niet kan aanvaarden, dan ontstaat er rust.
De constatering dat er meer is dan ik kan vangen in woorden, en vooral dat het er mag zijn, wat het ook is, dat brengt vrede. Dus die harde laag in mij, die weigert te geloven dat deze toestand van slechtziend zijn voor altijd is, die ernaar verlangt dat het voorbij is deze boze droom, die reist met me mee. Die harde pit accepteren, aanvaarden dat mijn verzet tegen mijn lot er af en toe mag zijn, dat brengt me weer evenwicht. Het is zoals het is, en daar verander ik niets aan. Nu niet, misschien ooit wel. Want toelaten dat het voor altijd is, onomkeerbaar, onherstelbaar, dat slaat me alles uit handen. Op de een of andere manier gaat me dat te ver. Misschien houd ik vast aan iets onmogelijks, maar het is houvast midden op de grote zee. Zonder dat houvast verdrink ik.

En ook dat, weet ik, is niet het hele verhaal. Het is nu zoals ik het nu kan zien. Er is een harde kern van afwijzing, en er is ook rust en ermee kunnen leven, een betekenisvol leven.