Aanvaarden: de loopplank op gaan

Het evenwicht dat ik denk te hebben is vaak maar een dun laagje houvast. Een mezelf hoog houden, doorgaan. Maar eigenlijk leef ik veelal over iets heen. Het feit, nee, de werkelijkheid dat alles wat ik buitenshuis doe veel energie kost, is een werkelijkheid die ik het liefst niet zie of voel. De vele riedels die ervoor zorgen dat ik het niet zie en er niet naar leef zijn een gewoonte. Zoveel doe je toch niet, je maakt het jezelf veel te makkelijk, je stelt je aan (een hele oude bekende), het is best te doen.... Maar ondertussen kan ik huizenhoog opzien tegen het lopen naar het gemeentehuis om mijn nieuwe ID op te halen. Het zijn niet de veertig minuten lopen, maar het is het me moeten concentreren en pantseren, het overwinnen van iets dat ik eigenlijk niet eens kan benoemen, maar wat ik wel voel als 'moeite' die meer is dan energie. Ook een treinreis en alles eromheen is een opgave. Nee, ik laat het er niet om, want ik ben blij dat ik het doe en kan.
Maar ik realiseer me dat ik mezelf niet toesta deze uitstapjes als een opgave te zien. Steevast wuif ik het innerlijk weg en vind ik mezelf belachelijk. Ook is het zo dat ik dit dus niet wil, dat mijn leven zo klein en beperkt is, en dat de ogenschijnlijk gewone dingen mij zoveel kosten. Ik wil dit niet, ben er boos over en inderdaad: ik zorg hierin niet goed voor mezelf. Dus daarom loop ik dagenlang rond met ongenoegen zonder er aandacht aan te geven. Te willen geven. Tot nu dan. Ik begrijp dat ik weer vecht tegen iets dat niet bevochten kan worden. Ik vecht tegen de werkelijkheid, dat het zo is en dat ik niet wil dat het zo is. Dat ik het niet kan verdragen dat het zo is.

Dat aanvaarden dus, dat is eigenlijk de weg naar ontspanning, naar vrede. Die weg begint met stoppen met vechten. Dat is de eerste stap. En eigenlijk gaat het nog verder, mag ik ook aanvaarden dat ik zo af en toe vecht en dat niet zie, dat niet wil zien. Dat het zo is en dat ik het nauwelijks kan verdragen. Dat mag ik ook aanvaarden. En dan langzaam, heel langzaam, voel ik ontspanning opkomen. En ook verdriet, die ik gewoontegetrouw snel wil onderdrukken. Oh nee, aanvaard deze ook maar. En zo verder, en verder.
Dit is mijn werkelijkheid. Die mag ik volledig onder ogen zien. Leven met een visuele beperking die maakt dat veel, heel veel niet vanzelfsprekend is. En nee, dat is niet zwaar, dat is het alleen als ik dat als zodanig bestempel.
Aanvaarding is een actief en dynamisch proces. Letterlijk betekent het de reis aanvaarden, de loopplank opgaan voor de vaart. En die loopplank ga je slechts met rechte rug op als je werkelijk opneemt dat je de reis hebt te maken en dat alleen jij een reis met zin en betekenis kunt maken als je dat met volle overtuiging doet. Een overtuiging dat dit leven geleefd mag worden met alles wat zich voordoet. Dus die moeite en het verdriet horen erbij, die zitten bij de inboedel.
En zo maak ik dus steeds kleine tochtjes van aanvaardde momenten, situaties. Tot er weer een oever opdoemt, ik aan land ga om te zoeken en te verdwalen. Vaste grond, evenwicht en een tijdje mijn kampement opzetten. Tot er een nieuwe reis gemaakt moet worden. Een reis waartegen ik me eerst verzet, ik wil niet mee. Maar er is geen alternatief, het is onvermijdelijk. Ik laat de vaste grond los, aanvaard de volgende vaart.