Altijd maar weer die meetlat

Doe ik het wel goed? Klopt het wel dat ik altijd zo vroeg naar bed wil? Dat ik zo veel lees? Dat ik twee glazen wijn drink in plaats van een? Eet ik niet te veel/te weinig van dit of dat? Geef ik Claire wel genoeg aandacht? Moet ik niet wat vaker uitgaan? Mis ik niet iets als ik nooit naar de Schouwburg ga? Pak ik dit of dat wel goed aan?
Langs een meetlat leven, altijd de schijnwerpers van goed of fout op me gericht. Zo automatisch, een manier van leven waar ik meestal niet bewust van ben. En als ik het me bewust word, zoals nu, schrik ik van dit keurslijf. Heb ik er last van? Nee, maar erg spontaan of ontspannen leven is het ook niet. En ook hier weer voel ik die meetlat. Dat ik iets niet goed doe door steeds te meten of ik iets al dan niet goed doe. HELP!

Zelfopgelegde tirannie. Een lopen op de stoep als een kind dat eerst spelend maar dan steeds dwangmatige op die ene tegel wel mag staan en op die andere niet. Drie tegels zus, een tegel zo. Houvast, de wereld aankunnen door indelen, door een systeem te ontwerpen waarin je denkt dat je zo alles onder controle houdt, en dat je zo zonder kleerscheuren het leven doorkomt. Of zelfs denken dat je leven zo maakbaar is, dat je langs die meetlat de juiste weg bewandelt. De juiste weg waarnaartoe? Naar goedkeuring, liefde, naar de bevestiging dat je op deze manier de moeite waard bent, maar ook dat je zo voorkomt dat er iets ergs gebeurt. Voorkomt dat je valt, je pijn doet.
Tot je erachter komt dat pijn vermijden heilloos is. Het heeft geen zin, want een leven zonder pijn bestaat niet. Sterker nog, de pijn is een wezenlijk onderdeel van het leven. De pijn maakt dat je leeft en groeit.

Zo zit dat dus.Die meetlat was lang een houvast, en zit diep geworteld in mijn systeem. Stukje bij beetje hoop ik al die touwtjes los te maken, te durven leven zonder die schijnveiligheid van de meetlat.