Pijn plus verzet betekent lijden

Steeds weer opnieuw tuimel ik erin. Die kuil van lijden. Iedere keer hoop ik dat het de laatste keer is. Maar dat is ijdele hoop. Het enige wat ik eraan kan doen is aanvaarden dat dit onderdeel van het leven is. Lijden hoort bij het leven. Je kunt niet je hele leven gelukkig, in evenwicht, zen zijn. Er komt altijd wel iets voor in je leven dat je niet wilt. Iets waartegen je je verzet. En het moment dat je je verzet tegen wat er is, wat het ook is, ga je lijden. Een eenvoudige formule van het leven: pijn + verzet = lijden.

Dus als ik voel dat ik ergens tegenop zie, is dat een eerste signaal dat ik me verzet. En dus ook een signaal dat er ergens pijn sluimert. Een pijn die ik niet wil voelen.
Onlangs kwam ik weer in zo'n kuil terecht. Een paar dagen voelde ik me somber en wat ongedurig. Nou ja, ik snapte het wel dacht ik. Ik zag gewoon op tegen het moeten ophalen van mijn nieuwe ID bij het gemeentehuis. Maar waarom eigenlijk zag ik er zo tegenop? Een wandeling van 40minuten met geleidehond Claire. Wat gedoe bij het grote kruispunt, misschien een keer verkeerd lopen. Maar er is altijd hulp, ik weet dat ik er zal komen en ook weer terug. Waarom dan zo'n gevoel van innerlijk verzet dat almaar groter wordt?
Als ik me ervan bewust word dat ik dit voel, ontstaat er een begin van ruimte ernaar te kijken. Dieper te kijken. Het ZIEN is het begin van iets loslaten, het verzet erkennen zet een deur open. Wat eronder zit, het is te verwachten als je bovenstaande formule eenmaal doorhebt, is pijn. Een pijn die ik niet wil, een werkelijkheid die ik niet wil. De werkelijkheid van visueel beperkt zijn, waardoor een ogenschijnlijke eenvoudige activiteit, het ophalen van een identiteitsbewijs, een onderneming is. Een feit die ik niet wil zien en voelen, omdat het steeds weer pijn doet. Dit zien van de werkelijkheid en het voelen van de pijn zijn twee 'rouwtaken' die ik herhaaldelijk op mijn bordje heb liggen. Omdat die pijnlijke werkelijkheid niet verandert, iedere dag opnieuw heb ik me te verhouden tot mijn visuele beperking die maakt dat veel gewone activiteiten niet gewoon zijn.
De werkelijkheid is zoals die is. Het enige wat je als mens kunt doen is je daartoe verhouden, iedere dag, uur, minuut weer. Onze natuurlijke neiging ons te verzetten tegen het voelen van pijn en het toelaten van een werkelijkheid die we niet wensen, maakt dat het een dynamisch leven is. Steeds weer opnieuw vraagt het een bewust zijn van wat zich innerlijk roert. En is eenmaal het verzet en de pijn erkend en gevoeld, dan ontstaat er weer ruimte om het leven zo in te richten dat je er weer grip op hebt, je het tegemoet kunt treden en zelfs weer oog hebt voor zaken die je waardeert, je blij maken en soms zelfs gelukkig. Dan heb je twee andere 'rouwtaken' opgepakt. Je hebt je aangepast aan de werkelijkheid die je niet wilde, en je hebt nieuwe zin gevoeld en gegeven aan je eigen leven.
Deze cyclus herhaalt zich als eb en vloed in ieders leven. Bij de een wat heftiger dan bij de ander. Maar allemaal hebben we te maken met levenssituaties die we niet wensen, die pijn doen en die van ons vragen ons er niet tegen te verzetten, maar ze te nemen zoals ze zijn. Als onderdeel van leven.