Grenzen verlegd, stappen gezet

De afgelopen jaren heb ik vele grenzen verlegd, vele stappen gezet en hobbels genomen. Soms deed ik een kleine stap, ogenschijnlijk dan. Boeken gaan luisteren in plaats van lezen, dat leek een stap die niet zoveel moeite hoeft te kosten. Ik hoefde er niet voor op cursus. Maar mijn liefde voor lezen, zo'n belangrijk onderdeel van mijn leven, bleek ook verbonden met een boekenkast, overvol. Met momenten van met een boek in mijn handen zitten. Met doorbladeren, met snuffelen in boekhandels, een boek kopen, lezen en een plek geven in mijn boekenkast. Lezen was ook verbonden met mijn eigen stem en interpretatie in m'n hoofd tijdens het lezen. De overstap naar luisterlezen omvatte dus veel meer om afscheid van te nemen.
Maar die stap is gezet, en ik luister nu met veel vreugde en gemak naar literatuur, thrillers en non-fictie. Leve de digitale mogelijkheden.

Soms deed ik meerdere stappen tegelijk. Cursus blind typen, leren met spraak werken op de computer. Met de VoiceOver leren werken op de iPhone. Wat fijn dat dit bestaat! Met een taststok leren lopen, en na een aantal jaar geklungel met die stok ben ik schoorvoetend overgestapt op een blindengeleidehond. Dat was een gigantische stap. Niet alleen in praktische zin, maar vooral een beweging in het erkennen dat ik gehandicapt ben. Niet voor even, maar voor altijd. Fysiek veel voelbaarder dan al het andere dat ik daarvoor heb gedaan.

Al die stappen en stapjes hebben wat met elkaar gemeen. In ieder geval bij mij. Ik neem altijd een lange aanloop. Dan worstel en vecht ik met iets dat niet meer gaat zoals ik gewend was. Na de aanloop, de worstelingen, de aarzelende stapjes richting de veranderingen, het wennen en als laatste de ontspanning, voel ik blijheid met het nieuwe en soms ook trots op de ondernomen stappen. Naast de trots is er altijd verwondering en een voorbehoud, omdat het toelaten verdriet om de onomkeerbaarheid met zich meebrengt. Een dubbel gevoel is het dus. Iedere stap, iedere aanpassing.