Werkelijke steun en begrip

Jaren geleden zag ik haarscherp hoe echte hulp werkt . Ik zat in een cafe met een vriend. Ik wilde naar de wc en stond op. De vriend vroeg of ik hulp nodig had. Ik zei dat dit niet nodig was. En toen zag ik het afstapje niet en struikelde. De muur tegenover het afstapje brak mijn val. De vriend begon te lachen. Even schoot er van alles door me heen. Mezelf stom, klein en zielig voelen, maar ook . boosheid dat ik werd uitgelachen. Tot ik begreep dat ik ook mee kon lachen. Want door mijn eigenwijsheid hulp af te slaan, was ik zelf verantwoordelijk voor de struikelpartij. En deze vriend hielp mij juist het meest door die verantwoordelijkheid helemaal bij mij te laten. Vooral ook door te lachen na mijn val. Nog nooit heb ik zo scherp ervaren dat er ook een liefdevol uitlachen bestaat. En wat daarvan de werking is als je het op werkelijke waarde weet te schatten.

Verwerken, leren omgaan met zoiets ingrijpends als verlies van zicht doe je nooit alleen. Je verwerkt in relatie met je omgeving. De aan- of afwezigheid van werkelijke steun en begrip hebben invloed op hoe je omgaat met het verlies. Het beïnvloedt het proces, of je dat nu wilt of niet.

De keer dat ik tegenover een hulpverlener mijn angst uitsprak over mijn onzekere toekomst, en ik als antwoord kreeg dat het zo'n vaart nog niet liep, veroorzaakte nog meer onzekerheid. De hulpverlener die me de ruimte gaf om even niet mijn lesje braille te doen, maar me een luisterend oor bood omdat ik het even niet zag zitten, hielp me weer mijn balans te vinden.
De vriendin die heel goed begreep dat ik plotsklaps in huilen uitbarstte, gaf me het gevoel dat het oké was om verdriet te hebben. Een kennis die opmerkte dat het toch erg belangrijk was om te kijken naar wat je nog wel kan, en niet te veel naar wat niet meer kan, leek te komen van een andere planeet. . Ook als mijn arm ineens gepakt wordt om me te helpen zonder dat ik daarom heb gevraagd helpt me niet. De aangeboden arm die geweigerd mag worden, de vraag hoe het voor mij werkt, wat ik wel of niet nodig heb,geven me de ruimte die me in staat stelt mijn eigen vorm te vinden in het omgaan met de soms zo ongewenste pijnlijke werkelijkheid.

Dat ik mijn verhaal aan iemand kan vertellen, of op Facebook kan zetten, en er steun, begrip maar ook liefdevol lachen voor terugkrijg, helpt me eveneens om met zelfrespect en zelfstandigheid waar mogelijk door te gaan. Wat niet helpt zijn de adviezen die soms gekoppeld worden aan de steun. Adviezen voelen als betutteling, als ongelijkwaardig, hoe goed bedoeld ook. Het zijn in feite de niet gevraagde hulp, het pakken van mijn arm zonder te vragen of ik dat nodig heb.

Me verbonden en gesteund voelen, gelijkwaardig als reisgenoten in dezelfde trein, er niet alleen voor te staan, dat is zo belangrijk. Te weten dat ik bij mensen om me heen terecht kan, dat is een groot goed. Voor mij staat niet gezondheid op de eerste plaats, maar steun en begrip van mensen om me heen. Ik wens dat een ieder toe.
Er niet alleen voor staan in het leven. Je gezien en verbonden voelen. Opgevangen en ondersteund worden wanneer nodig. Ruimte om jezelf te zijn zonder misverstaan te worden. Fouten te mogen maken zonder nagewezen of geminacht te worden. Je klein te voelen en even te mogen leunen. Je groot te voelen en het zelf te mogen doen, en dan met vertrouwen en respect te worden behandeld.
Dat allemaal maakt dat ik het leven de moeite waard vindt. Deel uitmakend van een geheel waarin ik me gedragen en gesteund kan voelen. Zo hoop ik ook voor anderen een steunpilaar te zijn.