Vreugde en pijn zijn verbonden

Het leven is niet te vangen. Vaak denk ik dat ik ergens een punt achter kan zetten. Dat ik na lang zoeken en worstelen dat punt zet. Heb gezet. Maar het is allemaal bedenksel, illusie. De werkelijkheid is veel vloeiender, subtieler en vooral niet vast te leggen. Ik kan besluiten dat ik afscheid heb genomen van mijn gehechtheid aan boeken, die tastbare die in mijn boekenkast staan of in de boekwinkel liggen. Besluiten dat ik met het af en toe weggeven van mijn eigen boeken langzaam mijn verdriet om het zelf niet meer kunnen lezen van die boeken toelaat en tegelijk dan loslaat. Niet dus. Gewoon niet.
Ondanks de mogelijkheid om veel boeken te luisteren, wat al heel erg fijn is. Maar niet alle boeken zijn in die vorm verkrijgbaar. Laat los, leg je neer, sluit vrede, je kunt niet alles hebben. Ik kan het me allemaal voornemen, wensen, het willen besluiten. Maar zo werkt het niet.

Alle cognities die ik zo goed weet te vormen, ze zijn zand dat wegglijdt tussen mijn vingers door.
Het leven gaat een eigen weg dat ik alleen maar kan volgen, niet bedenken of besluiten. Ik kan erop reflecteren, het kan me verwonderen zoals het gaat, maar ik kan het niet naar mijn hand zetten, hoe vaak ik ook denk dat ik het eindelijk vat, het doorgrond en er sturing aan wil geven. Gewoon niet. Echt niet.
Ik kan ermee vechten wat ik wil, me begripvol en meegaand opstellen, het idee hebben dat ik het eindelijk begrijp, het gevoel hebben dat het nu eindelijk anders is, een fase achter me laten, een stap gezet, het echt verwerkt, bewerkt of getransformeerd heb. Maar het is allemaal niet zoals ik denk. Gewoon niet. Het is zachter, vloeiender, subtieler, ongrijpbaarder en ijler. Niet te vatten en toch... verandert het. Ik geef boeken weg. Maar ik houd nog zielsveel van ze. Blijf verbonden met de liefde voor het vasthouden van boeken, het snuffelen en bladeren. Ik kan ze vasthouden, maar snuffelen en bladeren, doorlezen of even wat opzoeken, dat gaat niet meer. En dat blijft pijn doen. Het helpt niet om ze weg te geven. Wat een beetje helpt, nieuwe vreugde geeft, is sinds kort de mogelijkheid dierbare boeken te laten scannen. Zodat ik ze toch kan lezen, naslaan, koesteren. Zo wordt iets omgevormd, aangepast. Het geeft vreugde, die met pijn verbonden blijft. Dit is vermoedelijk een anders verbinden. Ik ben voorzichtig nu. Omdat ook hier weer de neiging tot benoemen, een punt zetten, lijkt te ontstaan.
Laat ik nu alleen maar ervaren dat ik vreugde voel, omdat ik dierbare boeken weer tot me kan nemen. Niet zoals ik wens, wel zoals het kan. En daar is mijn motto weer: als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. En dat het kan, daar ben ik dankbaar voor.