Kerst 2018

Familie. Samenzijn. Een mooi aangeklede tafel. Een feestelijke kerstboom. Gepoetst zilver. Bloemen mooi geschikt, speciale kerstservetten. Kaarsjes op tafel. Creatieve menu's of andere leuke creaties. Vrolijke gezichten, blosjes en blikken, onderonsjes en glimlachjes naar elkaar. Hoe fijn is het dat ik deel uitmaak van deze familie, mijn schoonfamilie. De warmte en zorgzaamheid voor elkaar, de aandacht voor schoonheid en sfeer, het maakt me dankbaar.

In mij cirkelen gedachten. Hoe zou ik mezelf mogen beklagen? Hoe zou ik verdrietig kunnen zijn? Dat mag niet en kan niet, want ik bederf het voor mezelf en anderen. Ik heb het recht niet. Ik mag niet zeuren. Kijk naar wat je hebt, naar waar je dankbaar voor bent. Bederf het nou niet voor jezelf en anderen. Niet zo somber. Stel je niet aan. Dit is mijn gebruikelijke innerlijke riedel.
Met deze gedachten duw ik mijn gemis en verdriet weg. Bagatelliseer ik het, onderdruk ik het. Ik negeer mijn eigen gevoel en zet een masker van lief en hoe fijn en vrede op aarde op.
Dat is hoe ik het al die jaren heb gedaan. Tot ik kort geleden bij de verjaardag van mijn schoonmoeder bewust werd van dit wegduwen en negeren van mijn pijn. Het gemis van het zien van al deze schoonheid en samenzijn, van de non-verbale onderonsjes, brak de volgende dag door mijn negeren heen. Toen ook nog via de WhatsApp alle foto's werden gedeeld wilde ik ze niet uitgelegd krijgen. Het was te veel van niet kunnen zien en daardoor te pijnlijk.

Nu denk ik na over aankomende Kerst. Hoe wil ik dan omgaan met deze pijn? Kan ik het er laten zijn? Moet ik het delen? En zo ja hoe?
Innerlijk komen alle gedachten die zich daartegen verzetten weer op. De irreële angst dat het weggelachen wordt als ik er iets over zeg, hoewel ik dat nooit heb ervaren bij mijn schoonfamilie. Integendeel. Het is in onze samenleving echter wel gebruikelijk om met ongemak te reageren op getoonde pijn en verdriet. Er wordt vaak gereageerd met kom op, zet je erover heen, kijk naar wat er wel is. Blijf niet hangen in je verlies.

Als ik kijk naar mijn schoonfamilie dan weet ik, dat ik ze tekort doe als ik mijn gevoelens onderschoffel. En tegelijk doe ik mezelf tekort. Als ik blijf wegduwen wat ik voel, dan zal het aan me blijven trekken. Dus:

Ik stel me voor dat ik met een tik op een wijnglas de aandacht vraag. Ga staan. En het woord neem.
Lieve familie. Schoonmoeder, zwagers en schoonzussen, kinderen, neven en nichten,
ik vind het zo bijzonder zoals we ieder jaar weer met elkaar kunnen zijn. Een verzorgde tafel, heerlijk eten, mooie wijnen en vooral de verbinding met elkaar. Ik voel me gezegend met deze familie. En tegelijk ben ik ook verdrietig. Hoewel ik weet dat jullie dat begrijpen, wil ik er toch iets over zeggen. Voor mezelf, zodat ik het er kan laten zijn.
Met jullie samen voel ik de pijn van het missen van mijn zicht het sterkst. Dit zegt mij dat jullie belangrijk voor me zijn. Ik zie niet hoe jullie genieten. Ik zie niet hoe de kinderen, neven en nichten zich mooi hebben gemaakt, hoe ze al of niet op hun ouders lijken. Ik kan de blikken niet opvangen, geen oogcontact maken, de onderonsjes gaan aan mij voorbij. Ik zie de mooie aankleding niet, de servetten, gepoetst zilver, de boeketjes en kaarsjes. En ik kan me zo afgezonderd voelen hierdoor. Dit gemis wil ik hiermee een stem geven. Het niet meer negeren of bagatelliseren. Het is er, ik zie het en door jullie het te vertellen zien jullie het ook even. Het is wat mij betreft ook de Kerstgedachte: sluit niemand buiten, ook je eigen pijnlijke gevoelens niet. Vrede tussen mensen begint met vrede sluiten met alles wat er in je leeft, hoe pijnlijk ook. Kerst gaat eveneens over hoop, over de komst van nieuw licht. Het licht in jezelf, het licht van de zon, het licht van inzicht en begrip. Ik wens jullie toe dat je ieder jaar, iedere maand, iedere dag, ieder uur de mogelijkheid van licht in jezelf kunt zien. Hoe donker het soms ook is.
Hoewel het licht in mijn ogen bijna gedoofd is, maakt ons samenzijn en het kunnen delen van pijn en vreugde mij licht van binnen. In dat licht mag de pijn om niet meer kunnen zien er zijn.

Ik wens jullie warme en lichte dagen toe.