Het is absurd

Bezoek aan schoonzus en zwager. Wandelen in het bos. Ik loop mee terwijl ik me vasthoud aan de broekrand van mijn schoonzus. Ze vertelt wanneer er een boomwortel, afstapje of boomstam ligt. Ze maakt zich wat zorgen of ze het wel goed doet, mij over en om obstakels heen leiden. Maar het gaat prima en ik heb geen moeite gewoon mee te lopen. Ik geniet en klets voor mijn doen honderduit. Ik ben ontspannen en in mijn element.
Later hoor ik dat partner en zwager het ongelofelijk en knap vonden zoals ik de wandeling doorstond. Aan de ene kant voel ik me gevleid. Maar aan de andere kant doet het pijn. Het confronteert me met mijn beperking, mijn uitzondering zijn. Terwijl ik juist zo had genoten van de wandeling en me er 'gewoon' bij voelde. Ontspannen en net als de anderen. Deel van het geheel. De opmerking zet me weer apart, confronteert me. Het perspectief van mijn omgeving op mij doet mijn gevoel kantelen. Het verandert de ervaring op zichzelf niet, maar wel de reflectie erop en de pijn van het mijn beperkt zijn vervuilt de ervaring achteraf.

's Avonds heerlijk buiten gegeten en genoten van de vele vogels die zongen in de bomen die hun tuin flankeren. Ze wonen aan de rand van het bos. Ook tijdens dit samenzijn voel ik me ontspannen en geniet ik ervan. Maar 's avonds in mijn bed borrelt iets omhoog. Een gevoel van ongeloof, van niet te bevatten. Het is absurd, denk ik. Absurd dat ik niet meer zie. Dat ik in een toekomst zit die aan alle kanten mooi en goed en voorspoedig eruitzag en ook over het algemeen zo is geworden. Met mooie en dierbare mensen om me heen. Maar dat ik in die toekomst zit met blinde ogen. Het is absurd en niet te bevatten. Het kan gewoon niet. Het klopt niet.
Maar ook hier is sprake van een kanteling van perspectief met als gevolg verdriet en verzet. Het moment dat ik mijn leven bezie vanuit de levens van anderen, spiegelt zich een leven terug die ik had willen hebben. Had zullen hebben.

Beide kantelingen veroorzaken een 'lijden' onder mijn lot. Terwijl ik in beide momenten zelf vrede en ontspanning ervaar. Er is dus eigenlijk niets mis met mijn werkelijkheid. Alleen de 'labelling' van die werkelijkheid veroorzaakt verdriet. Zowel het etiket knap gedaan als het plakkertje het is niet zoals het hoort te zijn.
Stoppen met labels, etiketten of stickers en leven in de ervaring van het hier en nu, dat kan mijn leven een stuk aangenamer maken. Want mijn leven met een visuele beperking is in balans, op momenten (zoals bij de meeste mensen) gelukkig. Eigenlijk absurd dat ik de werkelijkheid pas ervaar als negatief zodra ik kijk met de ogen van hoe het was, hoe het bij anderen is en hoe het had moeten zijn. Allemaal verzet tegen zijn in de ervaring van het hier en nu. Dan, zoals het Boeddhisme leert, ga je lijden aan het leven. En diezelfde Boeddhisten raden je aan de weg uit het lijden te vinden via leven in het hier en nu. Het is de ervaring die telt, niet de betekenis die we denken te moeten plakken op die ervaring.
Ook als de ervaring gevoelens van pijn veroorzaken in het moment. Ook die ervaring ervaren, daar gaat het om. Wat ik er vooraf of achteraf ook over denk of van anderen krijg te horen. De perspectieven zijn ook niet meer dan dat, perspectieven, brillen waardoor je kijkt naar de werkelijkheid.

© Karin Westerink

***

Opperste Werkelijkheid zegt van nature 'Ja'. Ze is van nature enthousiast en uitbundig. Ze neemt alles in zich op. Ze is de personificatie van geluk, want ze beschouwt alles en iedereen als zichzelf.
Weerstand zegt altijd 'Nee'. Ze brengt van nature conflict en strijd met zich mee. Ze verzet zich tegen alles en is dus de ontevredenheid in eigen persoon.
Waar geen weerstand is, is ook geen ontevredenheid. Ontevredenheid verzet zich immer tegen een bepaalde omstandigheid. Ze neemt een positie in op basis van een interpretatie voor of tegen iets. De oorsprong van ontevredenheid en ongelukkig zijn is gehechtheid.
Let op, ik vraag je niet al je gehechtheden op te geven. Dat, mijn vriend, is geen realistische doelstelling. Ik vraag je slechts je bewust te worden van je gehechtheden, je zienswijzen, je interpretaties voor of tegen. Ik vraag je slechts op te merken hoezeer je voorwaarden hebt gesteld aan je geluk.

Uit: Liefhebben zonder voorwaarden - Paul Ferrini