Het gaat om balans
Opeens was het er. Een klik in mijn hoofd. Ik was bezig met malen over mijn beperkte mobiliteit. Het gebrek aan vrijheid en de voortdurende afhankelijkheid van anderen om ergens te komen. En ineens verschoof mijn beeld. Ik zag nu dat dit dus mijn werkelijkheid is. Dat ik daar niets aan kan veranderen. Maar ik zag ook dat die werkelijkheid vele aspecten van tevredenheid en zingeving bevat. Zoals ik nu leef heb ik het goed binnen de beperkingen die er zijn. Het verdriet om al die beperkingen die voortkomen uit mijn visuele handicap is niet verdwenen. Het is alleen een gegeven dat erbij hoort.
Stukje bij beetje heb ik geleerd het verdriet aan te zien. Van alle kanten te bekijken, onderzoeken, bevragen. Wat voel ik? En waar gaat het over? Vaak is dat echter een opgave. Omdat mijn, en ieders, neiging is om weg te gaan van die pijn. Wat we doen is het onder een tapijt schuiven, kleiner maken, wegwuiven, bagatelliseren, omvormen tot iets dat te verdragen is. Maar eigenlijk blijft er dan altijd een randje schrijnen. Een steentje in mijn schoen.
Tot ik een moment van inzicht heb. Zo maar ineens. Er is verdriet om mijn beperkte mobiliteit. Ik merk het op. En ineens zie ik dat het zo is. Dat dit mijn leven is. Met die beperkingen. Dit is mijn werkelijkheid. En tegelijk zie ik ook wat er wel is. Een dankbaarheid voor hoe ik mijn leven anders heb ingericht. Voor mijn mogelijkheden en verworvenheden. Voor wat er is en wat ik kan. Het leven is voor mij zinvol en betekenisvol.
Dus zowel verdriet als dankbaarheid zijn er. Naast elkaar. Ineens, zonder dat ik er op zoek naar was. Het schuift op zijn plaats, klikt in elkaar. En het is op dat moment zo dat alle emoties en frustratie rondom het thema mobiliteit alleen nog herinnering is. Er is geen verzet, geen boosheid, geen somberte, geen neiging om met al mijn wilskracht het te willen veranderen, geen jaloezie op anderen en geen op de kop zitten van mezelf.
Het is een kwestie van balans. Ik kan het verdriet toelaten, als ik ernaast een leven zie dat waardevol is voor mij. Na alle moeite en knokken om dat leven opnieuw op te bouwen met alle verliezen, een leven dat mij vervulling brengt. Dan hoef ik niet meer jaloers te zijn, geen hoop meer te koesteren op verandering, geen onderhandelingen te voeren met het lot. Het laat het verdriet niet verdwijnen en lost niets op. Maar het gemis is te verduren, Ik blijf overeind en blijf het leven zinvol vinden. Verdriet en waardering voor mijn leven bestaan naast elkaar, houden elkaar in evenwicht.
Zingeving zorgt ervoor dat ik de balans op mijn weegschaal weer vind. Als ik onvoldoende heb liggen in de schaal van zingeving, dan kan ik sneller terechtkomen aan de andere kant. Daar ligt een schaal gevuld met frustratie, verdriet, wanhoop, een gevoel van leegte en zinloosheid. Het vervelende is dat ik die schaal niet lichter kan maken door er iets vanaf te halen. Want wat erin ligt zijn zaken die voor het merendeel blijvend zijn. Door de visuele handicap is dit een schaal geworden die nauwelijks van gewicht verandert. Het enige dat helpt om de balans te herstellen is om op die andere schaal dingen te leggen die eenzelfde soort gewicht hebben. Plus nog iets extra’s. Want het is niet genoeg om tegenover de frustratie om het verlies van mobiliteit een andere soort mobiliteit te leggen. Niet meer kunnen autorijden is niet voldoende te compenseren met kunnen meerijden met een ander, met de trein kunnen of met de gehandicaptentaxi. Wat extra nodig is op de andere schaal is zingeving. Het gevoel dat mijn leven ertoe doet, dat ik dingen doe waar ik plezier in heb, die mijn gevoel van eigenwaarde ondersteunen en die betekenis voor me hebben.
Zo werkt het dus. Verdriet toelaten houd ik aan mijn ene hand, terwijl ik zinvol leven aan mijn andere hand heb. Samen stap ik door het leven, verleg ik grenzen en sta ik stil waar nodig. Ik ben nooit alleen, er is een samen waarmee ik het leven tegemoet treed.
© Karin Westerink |
