Tekenen en schilderen. Fotograferen en foto's van anderen bewonderen. Musea bezoeken en veel in kunstboeken snuffelen. Mijn eigen kleren ontwerpen en naaien. Gescheurde naadjes en gaatjes herstellen in bestaande kleding. Muren schilderen en meubels opknappen met een nieuw kleurtje. Er zelfstandig op uit gaan met mijn fiets, auto of benenwagen. Om mensen of plekken te bezoeken voor ontmoeting, inspiratie en verpozing. Dat allemaal zou ik doen in vakantietijd. Als ik nog had kunnen zien.

 

Het borrelt weer omhoog. Dit pijnlijke beperkte zomerzijn. Het verdringt even het kunnen zijn met wat er wel is en kan. Zoals vaak loop ik eerst een aantal dagen met mijn pijn rond. Soms zijn er even tranen aan de oppervlakte. Ik duw ze weg of begrijp ze in eerste instantie niet. Tot ik het snap. En dan is het mondjesmaat toelaten. Er zit ook nog oordeel op die nog wat tegenwerkt. Ik mag dit niet voelen. Ik heb het toch goed? 'Stel je niet aan' zegt een oud innerlijk stemmetje. En ik besef dat het nodig is hier weer even mee te gaan zitten. Dag pijn, kom maar tevoorschijn. Ook het erover schrijven helpt. De pijn krijgt een naam en een gezicht. Ik erken dat het bestaat en mag bestaan.

 

En door die pijn heen komt iets anders naar boven. De vraag: Welk verlangen ligt hieronder? Ik zie dat het gaat over creativiteit en zelfstandigheid. En dan bedenk ik dat ik dit verlangen kan richten op iets dat ik in deze staat van zijn wel kan. Het is een andere beweging dan die ontstaat na de aansporing 'je moet kijken naar wat je nog wel kan'. Dat is een weg bewegen van de pijn. Terwijl de vraag naar het onderliggende verlangen me ergens naartoe beweegt. In eerste instantie naar de pijn. Daarna naar de kern van waar het over gaat. En dat is levensenergie die wil stromen. Pas na dit inzicht kan ik kijken wat mijn mogelijkheden zijn binnen de beperkingen die ik heb. Het is een dieper en doorgewerkt weten wat mijn richting is. Met een erkenning van de pijn die mee stroomt zodra ik het toesta. En als het stroomt is het geen tegenkracht meer, maar een steunende kracht. Er stroomt vertrouwen op het leven met me mee.