Welkom bij Karin Westerink, Coaching en Training

Karin Westerink Coaching en Training

Rouwen als je slechtziend of blind wordt

Rouw is een moeilijk en zwaar thema, ik weet het. Maar ook te vaak onderbelicht, onderdrukt en onbegrepen. Bij rouw denk je vooral aan de pijn en het verdriet nadat een dierbaar mens of dier is overleden. Maar mag je ook spreken van rouw als je het vermogen te zien verliest? Natuurlijk, zal je als eerste reactie geven. Toch?

Maar zo makkelijk was het voor mij niet. In de periode dat ik echt slechtziend aan het worden was, heb ik meermalen periodes van rouw gekend. Alleen vond ik het moeilijk het zo te benoemen. En als ik het deed, ontmoette ik niet vaak begrip. Misschien had dat deels te maken met mijn eigen schroom om het zo te benoemen. Het voor mezelf te erkennen. Toch is dat heel belangrijk.

Wat is rouw eigenlijk?

Rouw is de reactie op ingrijpend verlies, zoals je emoties, gedachten en fysieke problemen. Dit zijn veel verwarrende en ontwrichtende gewaarwordingen, die vaak veroorzaken dat iemand. niet goed kan functioneren. Ik heb ze gedurende vele jaren ervaren. Spanningen, onzekerheid, onmacht en verzet, tijden van neerslachtigheid en moeilijk kunnen concentreren. Ik had veel hoofdpijn en vooral heel erg veel negatieve gedachten rondom 'gehandicapt' raken. Niet te bevatten, niet te verkroppen, niet te verteren. Het ging niet over mij, en toch werd het mijn verhaal.

 

Het lastige van mijn rouwperiodes was dat het over zo'n lange tijd uitgesmeerd werd. Doordat ik langzaam slechtziend werd, was er niet een moment aan te wijzen dat 'het verlies' plaatsvond. Maar ook dan is het niet zo eenduidig als het lijkt. Het is niet het feit dat je het gezichtsvermogen verliest waarover je alleen rouwt. Er volgen nog vele soorten en maten verliezen. Niet meer kunnen autorijden of fietsen, niet meer kunnen lezen en schrijven, niet meer zelfstandig kunnen boodschappen doen of winkelen, en zo kan ik nog even doorgaan met opnoemen van de dingen die niet meer kunnen. Waarover gerouwd mag worden. Naast vele praktische en concrete dingen als niet meer kunnen lezen of autorijden, zijn er ook veel meer onzichtbare aspecten die een voor een om aandacht en rouw vragen. Je identiteit verandert, je bent niet meer wie je was. Je toekomstdromen en -mogelijkheden veranderen, betekenisvolle zaken in je leven hebben ineens geen of een andere betekenis. Alles kost meer moeite en tijd, energie is ineens een belangrijke factor. Kunnen meedoen met de samenleving door te werken is niet meer zo vanzelfsprekend. Voor mij was dat heel ingrijpend. Niet meer kunnen werken zoals ik gewend was, een loopbaan die ik voor me zag moeten opgeven, dat was heftig.

 

Stukken en stukjes

Er was bij mij dus geen sprake van rouw na een gebeurtenis, maar van vele stukken en stukjes in mijn leven. Soms kon ik in een uur de rouw toelaten en weer verder gaan. Maar ook waren er langere periodes van niet lekker in mijn vel zitten, tranen stand-by en neerslachtigheid als een jas om me heen. Veel dus. Hoe overleef je dat? Is het niet een lange zware tunnel? Nee hoor. Het is een lange slingerende weg door bergen en dalen. Met soms modder op het pad, zware regenbuien en ploeteren. En ook goede tijden met zon en uitzichten, met kleine wondertjes en vooral heel veel groeien en leren van de weg die ik ging en nog ga.

 

Wat helpt

Het erkennen van die rouw, dat het er is, zo genoemd mag worden en het verduren zo lang als nodig, dat heeft mij geholpen. Daarnaast was het nodig te kunnen praten met mensen die ècht luisterden. Begrip toonden, zonder adviezen of opbeurende woorden. En wat ook heeft geholpen is begrijpen dat de rouw niet overègaat, maar met me meereist. Dat het geen kwestie is van afscheid nemen, loslaten, accepteren en doorgaan met leven. Het weeft zich juist met pieken en dalen door mijn leven. Soms schiet ik een dal in omdat er nieuwe verliezen zijn. En af en toe omdat er associaties zijn die de pijn aanraken, en soms omdat er gebeurtenissen zijn die de confrontatie met de beperking even moeilijk maken.

Rouwen mag en moet. Geef er ruimte aan en vraag er ruimte voor. Zit ermee, loop ermee, praat ermee. Ik heb ervaren dat de periodes van rouw ook opruimen en af en toe transformeren. Een voorheen niet te verdragen verdriet is dan vaak slechts een herinnering die me niet meer uit balans brengt. Zo is af en toe rouwen nodig om te groeien in mijn leven. Als hij weer aan mijn deur klopt, doe ik open en begroet hem als een oude bekende.

 

 

© Karin Westerink

 

< Terug naar mijn blogoverzicht