Soms voel ik weer even hoeveel verzet er nog in mij is. Verzet tegen het moeten leven als blinde. Het is niet iets wat mijn dagelijks leven beheerst. Niet iets wat mijn humeur beïnvloedt. Het is een dieper gelegen sudderen van stukken niet afgemaakte verwerking. Vermoed ik. En misschien zijn dit wel stukken die ik nooit helemaal zal afmaken. Ik weet het niet. Ik voel dat het gaat over het helemaal aanzien van die stukken. Want het zijn meerdere stukken. Het is niet alleen blind zijn. Want dat is eigenlijk niet het probleem. Het doet geen fysieke pijn en ik ben niet ziek. Nee, het gaat om al die consequenties die blind zijn met zich meebrengt. Dat zijn heel veel stukken die ik de een meer dan de ander moet aankijken en opnemen en omdraaien en soms aanpassen en soms helemaal laten gaan. 

Met de een kan ik vrede sluiten en met de ander blijft het af  en aan oorlog. Zo is niet meer kunnen autorijden een waar ik regelmatig mee vecht. Ook niet meer zelfstandig boodschappen kunnen doen blijft een moeilijk te verkroppen verlies. Evenals het niet meer kunnen lezen van gedrukte boeken. Want ik wil regelmatig een boek lezen dat niet in audio of e-boek te krijgen is. 

Ik vraag me af of ik daar ooit vrede mee kan sluiten. Diep in mij blijft er een boosheid. Een niet te aanvaarden werkelijkheid van vele beperkingen in mijn leven. Ik ben er niet somber door of voortdurend wrokkig. Er is alleen een ondergronds niet aanvaarden van wat moeilijk te aanvaarden is. En dat dit zo is, dat aanvaard ik dan maar. Dat lucht in ieder geval op.