Mensen met kwetsbaarheid en beperking zijn weinig geholpen met opmerkingen dat ze alle kansen hebben. Of dat ze dapper zijn. Dat ze er wel komen als ze maar hard vechten. 
Moed kun je alleen tonen als er verschillende opties zijn. Het is niet zo dat een blinde kan kiezen tussen dapper zijn en daardoor weer kunnen zien. Of bij de pakken neerzitten en dus blind blijven. 

Dirk de Wachter en Manu Keirse in 'Goed leven met kwetsbaarheid en beperking'

"Je kunt of bij de pakken neerzitten, of iets van je leven maken." Dit las ik in een interview met de toen net overleden Bibian Mentel. Heldin in rolstoel met een been. Strijdend en sportend tegen kanker. Een vrouw die zo leefde. Bewonderenswaardig. Ze inspireerde en inspireert velen om hun leven op te pakken en er iets van te maken. Wat er ook in je leven is of gebeurt, welke beperking je ook mee te dealen hebt.

Ik las het en dacht eerst: ik doe iets niet goed. Maar daarna herkende ik mijn eigen echo uit het verleden. Vervolgens zag ik ook dat de redenatie of-of voor mij niet klopt. Het leven is niet het een of het ander. Het werkt niet zo dat je alleen maar op hoeft te staan en dan de slingers op te gaan hangen. Niet iedereen is zo goed in staat om een feest van het leven te maken. Meer nog gaat het erom of je het vermogen hebt het leven te nemen zoals het komt. De emoties, de tegenvallers, de intense verliezen, èn de mooie en vreugdevolle dingen die er ook zijn. Het gaat niet om of-of, maar om en-en. 

Wat we vaak alleen zien en tonen aan anderen is die sterke kant die de slingers kan ophangen. Omdat we het moeilijk vinden pijn en verdriet of onvermogen en kwetsbaarheid te laten zien, te ervaren of waar te nemen bij de ander. Dan is er geen lof en geen applaus. Er is meestal ongemak en machteloosheid. Die lastige gevoelens willen we niet hebben, we duwen het weg, wijzen het af. En wat afgewezen wordt komt in het verdomhoekje. Waar het aan je blijft trekken en knagen tot je het wel toelaat en erkent.

Hoewel ik ook zeker de inspiratie en kracht van Bibian Mentel fantastisch vind, hoop ik dat we oog blijven houden voor mensen die in hun gevecht met ziekte en beperking minder veerkracht hebben. Mensen die op een andere wijze met ingrijpend verlies omgaan. Die geen prijzen winnen en inspiratiebron zijn. Laten we meer oog hebben voor de mensen die bij de pakken neerzitten. Ze hoeven geen applaus, maar wel hebben ze het nodig dat er iemand naast hen op de grond bij de pakken gaat zitten. Niet iedereen hoeft een Bibian te worden. Maar iedereen heeft steun en begrip nodig. Zodat we het allemaal kunnen zien: de donkerte en de sterren zijn er tegelijk. De sterren kunnen niet zonder het donker, want dan zijn ze niet zichtbaar.  Ik wil pleiten voor meer en-en. En kracht, en kwetsbaarheid. En vreugde en verdriet. En donkerte en licht. De tegenstellingen hebben elkaar nodig om evenwicht te vinden.