Stapels gestapeld

In het gesprek met mijn ergotherapeut bij Bartimeus gaat er een deksel van iets af. Ik begrijp ineens waarom ik weer zoveel moe ben en me af en aan labiel voel. Er borrelen gaandeweg steeds meer dingen naar boven die op stapeltjes in mijn achterhoofd liggen. Stapeltjes van dingen die ik wil aanpassen omdat de oude manier niet meer gaat of niet makkelijk meer gaat. Stapeltjes van dingen die ik niet meer kan maar waarvan ik nog niet weet hoe ik het op een andere manier kan. Stapeltjes van dingen die ik uit heb gesteld omdat ik niet weet wat ik ermee aan moet. Stapeltjes van dingen die ik vermeden heb, maar me daarin tekort voel schieten. Stapeltjes van dingen die ik niet meer kan maar heel graag deed, die gekoppeld waren aan zaken in mijn leven die betekenisvol waren. En ga zo maar door. Wat concrete voorbeelden, in willekeurige volgorde:
- de begeleiding van mijn zoons bij hun aanmelding voor vervolgstudies na het eindexamen. Ze hebben het allemaal zelf gedaan, en dat ging prima. Maar gisteravond keek ik nog even naar hoe het zit met de loting van mijn jongste zoon. Ik keek op de site en ging nog even checken of hij de juiste dingen had gedaan, en schrok even toen ik zag welke vooropleiding men nodig heeft voor deze studie. Heeft hij wel het juiste profiel? En toen drong tot me door dat ik alles aan hem heb overgelaten en niet eens heb geholpen met alles nog even nalopen. Dat ik dat vermeden heb omdat lezen zoveel moeite kost. En toen voelde ik me tekortschieten. Heel even, want vervolgens ging dit op een stapeltje in mijn achterhoofd. Verdriet dat daar geparkeerd wordt.
- voor de diploma-uitreikingen van mijn zoons wilde ik graag nieuwe kleren. Maar eerst toch maar even mijn klerenkast gecheckt. En daar vind ik veel oude en versleten en uit de mode-meuk. Ik ben er een paar dagen somber door, want ik voel tegelijk dat ik het aanvullen en vernieuwen van mijn garderobe zo heb uitgesteld. Omdat het niet vanzelf gaat, zoals vroeger. Even de stad in en wat rondlopen en rondkijken, kopen wat nodig is of wat leuk is. Zoiets gewoons. Wat ook al weken speelt, omdat ik nieuwe onderbroeken en een nachthemd bij de Hema wilde kopen. En mijn partner niet houdt van winkelen, het zelfs verschrikkelijk vindt. Dus dat was al op een stapeltje terechtgekomen. En daar kwam nu achterstallig onderhoud van mijn klerenkast bij. En de directe behoefte aan iets leuks voor twee belangrijke momenten in mijn leven.
- gisteravond heb ik wat rekeningen betaald die wat te lang lagen. Achterstallig onderhoud op administratief gebied. Ik heb ook nog even wat andere papieren en enveloppen die op mijn bureau lagen opgeruimd. Dit is een al langer zeurend stapeltje dat concreet is, maar tegelijk ook een in mijn achterhoofd. Deze is bovendien gekoppeld aan meerdere stapels in mijn achterhoofd. Ordners in mijn werkkamer met administratie van jaren. Bakjes met weggelegde papieren, die of opgeborgen moeten worden, of weggegooid. Multomappen met studiemateriaal, met papieren lezingen, met aantekeningen, met dagboeken, met foto's, met dossiers, met cursusmateriaal. Ik heb er niets meer aan. Ik wil opruimen, maar zie er tegenop. Waar te beginnen, hoe dit aan te pakken. En het voelt als iets gaan doen dat pijn doet. Dus dan maar liever even niet.
- in mijn werkkamer staat een hele grote en volle boekenkast. Ik was en ben een lezer. Maar ik heb niets meer aan al die boeken. Ik loop al langer met het idee veel boeken weg te geven. Mijn schoonmoeder heeft de afgelopen jaren al diverse tassen vol gekregen. Maar er is nog veel over. En nu zie ik ertegenop om alleen al te bepalen wat te doen. Omdat het zelf doen heel erg veel tijd en moeite zal kosten. En ook hier kom ik pijn tegen.
- boodschappen doen. Doe ik al langer dan een jaar niet meer zelf. Terwijl ik het altijd fijn vond om te doen, en ik degene ben die kookt. Ook houd ik ervan af en toe iets extra's te doen, de jongens te verwennen. Ik houd van variatie, van me laten inspireren in de supermarkt. Dit kan allemaal niet meer. Ik moet het overlaten aan mijn partner.
- ordening van kleren in de kast, zodat ik het makkelijker weet te vinden en ook weet welke kleur ik pak. Uitgesteld, zeurt.
- merken van mijn kruidenpotjes in de keuken. Bezig met het leren van braille. Om braillestickers te kunnen plakken. Maar ook in de la is ordening nodig in de vorm van lade-verdelers. Net als het opruimen van zolder en garage. Zodat ik minder struikel over troep of kruip door sluip door..
- Kussens in de keukenstoelen. Zijn aan vervanging toe. Maar ik kan er niet zelf op uit. Ook niet via internet, omdat ik niet kan bepalen of iets het goede product is.

En zo kan ik door met stapelen. Ik ben kapot-moe. Hoe zou dat nou komen?