Aannames, pas er voor op

Ik nam aan dat ik wist waar ik was. Ongeveer. Ik nam aan dat het niet heel precies hoefde. Want ik nam aan dat Claire me de weg wel verder zou wijzen. Het was maar een klein stukje. Hoewel Claire niet in haar beugel zat, dus niet in functie, nam ik gewoon maar aan dat ze dit kleine stukje me de weg zou wijzen. En ik nam ook aan dat ik met mijn taststok erbij het ene stoepje dat ik naar ik aannam zou tegenkomen wel zou traceren. En even ging het ook gewoon goed. Lopen, rollen met de stok en Claire voelen trekken aan haar lijn. Want we gingen naar haar uitlaatplekje.
Ineens is daar een stoepje, en nog iets dat ik niet verwacht. Ik val voorover. Klap met mijn rechter-oogkas keihard op de straat. Ik zie sterretjes en voel een hevige pijn. Naast mij vraagt een jongen wel zes of zeven keer: mevrouw, kan ik u helpen? Zal ik uw hond even vasthouden? Kan ik iemand voor u bellen? Het kost me een paar minuten om mezelf bij elkaar te rapen om te kunnen reageren. Als ik probeer rechtop te gaan zitten word ik misselijk en duizelig. Als de ergste misselijkheid is weggetrokken ga ik liggen. Inmiddels is Hans gebeld en met de auto langsgekomen. Ik voel bloed aan de rechterkant van mijn gezicht, voel een pijnlijke pols. Nee, een ambulance lijkt me niet nodig, ik wil alleen maar naar huis.
Thuisgekomen met wat ijs op mijn rechter wenkbrauw op de bank. De schrik zakt, de schade kan worden opgenomen. Het valt mee, niets gebroken, hechtingen ook niet nodig. De oogst is een fors blauw oog, een gekneusde rib en pols.

Aannames, het zijn valstrikken. Wie aanneemt is er eigenlijk niet helemaal bij. Met alle consequenties die daar bij horen. Een stoepje missen, de boodschap niet horen, niet zien wat er werkelijk aan de hand is, langs de werkelijkheid leven.
Voor mij maakt dit ongelukje me weer duidelijk hoe belangrijk zorgvuldigheid in het afstemmen op de werkelijkheid is. Wat ook betekent dat ik steeds helemaal aanwezig moet zijn, al mijn aandacht moet hebben bij wat ik aan het doen ben. Aannames zijn een vorm van gemakzucht. En dat nu kan ik me vaak niet permitteren. In ieder geval niet als ik op stap ben.
Overigens zijn aannames net zo goed valstrikken in het sociale verkeer. Ook dan is zorgvuldigheid, helemaal aanwezig zijn van zoveel meer waarde dan te gaan leunen op het gemak van aannames. Het maakt contacten echter, dieper, waardevoller. En het voorkomt misverstanden en struikelpartijen.
Een pijnlijke les. Je gaat plat op je gezicht als je uitgaat van aannames. Leef met volle aandacht, waar je ook bent.