Welkom bij Karin Westerink, Coaching en Training

Karin Westerink Coaching en Training

Nog meer over missen

Als ik buiten wandel geniet ik van het lopen, de frisse lucht, de kwetterende vogels. Maar oh, wat mis ik het zien van de kleuren van de herfst, lente of zomer, het zien van de weidsheid van het landschap waar ik doorheen loop. Die dimensie, die zoveel meer vreugde kan geven aan het leven, die mis ik zo af en toe hevig.

In het samenzijn met andere mensen mis ik het zien van de uitdrukking op iemands gezicht. Soms is het voor de interpretatie van situaties lastig als ik dat aspect niet meekrijg. Je kunt veel uit een stem halen, maar soms is die stem er niet of nauwelijks. Non-verbale communicatie is eveneens zo'n dimensie die sommige ervaringen extra kleur, diepte en betekenis kunnen geven. Wat mis ik dat.

In elkaars ogen kijken, een blik wisselen, een knipoog, oogcontact maken, gekke bekken trekken naar elkaar, een glimlach ontwaren, de blik in iemands ogen zien, dit zijn voorbeelden van wat binnen een relatie zoveel waarde kan hebben. Wat mis ik dat vanzelfsprekende van die non-verbale verbondenheid. Ik was eigenlijk vergeten dat dit onderdeel is van samenzijn, tot een andere slechtziende man me vertelde hoe hij het flirten miste. En nog iemand me vertelde dat zij de blik van verstandhouding met haar man miste. Toen pas begreep ik dat ik dit aspect ergens ver weg had opgeborgen. Om het maar niet te hoeven missen. In de hoop dat het niet zo belangrijk was, dat er wel iets anders voor in de plaats zou komen. Maar dat is niet zo. Er is niet meer aanraking in de plaats van de blik van verstandhouding. Hoewel, misschien wel meer praten over. Maar dat is niet hetzelfde, dat is een slap aftreksel.

Even weer herinneringen ophalen door te bladeren door fotoboeken. Hoe de kinderen er toen uitzagen, de kinderkoppies die zo vertederen. En dan de volwassen 'jongens' die ze nu zijn, met baardgroei die ik kan voelen, maar niet zien. Ik mis de vertedering die de aanblik van de kinderfoto's je zo kan geven. Ik moet teren op herinnering, maar die beelden vervagen, worden een brij. Veel van de beelden worden een-dimensionaal, plat en vaag. Ook hier mis ik het veelkleurige en extra dimensie gevende van het kunnen zien van foto's.

Dit missen toelaten, verwoorden en voelen. Dat is onderdeel van het toelaten van de pijnlijke werkelijkheid. Een werkelijkheid die ik de meeste tijd op afstand houd en vervorm tot iets dat te verdragen is. Een werkelijkheid waarin de hoop besloten ligt. De hoop dat het ooit teruggedraaid wordt. Dat het een tijdelijke toestand is. Dat ooit, in de toekomst, ik weer zicht zal hebben. En dat ik dit allemaal heb doorstaan, uitgehouden, omdat het niet echt waar en niet onherroepelijk was. Want dat, dat is onverdraaglijk, onverteerbaar. Niet te aanvaarden.

 

< Terug naar mijn blogoverzicht