Welkom bij Karin Westerink, Coaching en Training

Karin Westerink Coaching en Training

Die lastige momenten

Vaak heb ik te maken met situaties waarin verdriet en pijn om het niet meer kunnen zien opspelen. Gaandeweg leer ik me hiertoe te verhouden. Mijn oude manier van omgaan met die gevoelens was deze onderdrukken, negeren of ermee in gevecht gaan. Maar gevoelens die onderdrukt of bevochten worden vervormen en komen des te vervelender terug. Tegenwoordig ben ik steeds beter in staat op te merken in het moment zelf dat ik in mijn oude patroon terecht dreig te komen. Wat voorbeelden:

 

Whatsapp

Steeds weer die foto's zonder toelichting op WhatsApp. Het ergert me. Ik denk: waarom houden ze geen rekening met mij? Nou, als ze niet willen dat ik het ook snap, dan interesseert het me niet.
Terugtrekken. Afwenden, mijn primaire strategie om geen pijn te hoeven ervaren. De behoefte erbij te horen, mee te kunnen doen wordt pijnlijk geraakt. Mijn afweer wordt een vertrouwde riedel van: zij moeten ervoor zorgen, zij doen het niet goed. Zij wijzen mij af. Zij negeren me. Zij betrekken me niet.
Om de riedel en het eronder lijden te stoppen helpt het om het om te keren. Als ik wil weten wat er op een foto staat, kan ik ernaar vragen. Als ik dat doe, word ik niet buitengesloten, maar stap ik er zelf in. Het vraagt een beweging van mij. Het moment dat ik het ook daadwerkelijk doe, valt de pijn en de daaruit voortkomende irritatie en terugtrekkende beweging meteen weg. Alsof het evenwicht weer hersteld is.
Ik weet dat ik zelf verantwoordelijk ben voor wat ik voel en doe. Volg ik negatieve gedachten, dan leg ik dit buiten mezelf. Maar pak ik op wat ik wil en kan in de situatie, en handel ik daarnaar, dan neem ik regie over mijn denken, voelen en handelen.

 

Heen en weer

In de pauze van een voorlichtingsbijeenkomst helpt iemand me om mijn broodjes te smeren en beleggen. Om me heen druk gepraat. Even vraagt iemand me of ik nog een krentenbol wil. Nee, ik wil wel een mandarijn als die er is. Die krijg ik. Vervolgens zit ik in mijn eentje aan tafel, eet mijn lunch. Niemand naast me, geen gesprekspartner. Om me heen druk gepraat, maar niemand dichtbij genoeg om me naartoe te wenden en aan te sluiten. Shit. Voel me buitengesloten. Machteloos. Kan geen oogcontact maken, kan niet naar iemand toe om met een gesprek mee te doen. Tja. Kan natuurlijk wel een poging doen, maar voel een grote drempel. Dan niet. Wikken en wegen onder het kauwen. Voel het lijden opkomen. Het me genegeerd voelen. Boos over het gebrek aan inlevingsvermogen, het niet zien van mijn alleen zijn. Maar ik wil hier niet weer inzakken. Dus ik eet rustig mijn lunch. Laat negatieve gedachten opkomen en weer wegebben. Als ik klaar ben met eten sta ik op en ga naar de wc, die ik zelfstandig kan vinden. Dan ga ik naar de ruimte waar de bijeenkomst na de lunch verder gaat. Ik zit er een tijdje alleen, heen en weer bewegend tussen gevoelens van machteloosheid, boosheid, verdriet en somberte aan de ene kant. En aan de andere kant rustige ademhaling en kalmte in het hier en nu, waar niets anders hoeft dan wat er is. Het is prettig op te merken dat ik beide kanten kan ervaren zonder overspoeld te worden of totaal verkrampt te raken in het wegduwen van die golven van emoties.

 

Een keuze

Op een bijeenkomst met veel mensen die ik niet ken. Zittend aan een tafeltje hoor ik het geroezemoes aan. Het is dusdanig dat ik geen gesprekken kan volgen. Ook de mensen naast mij zijn in gesprek met anderen, en ik versta ze niet. Vroeger keek ik dan rond, had ik genoeg te zien. Nu ik blind ben verveel ik me. Zoek ik naar een houding. Kan ik mezelf zielig en buitengesloten voelen. Kan. Die keuze heb ik. Maar ik kan er ook voor kiezen rustig te wachten tot ik ergens aansluiting krijg. Erop vertrouwen dat het gebeurt. Daar kies ik dan voor. Ik drink mijn thee, adem rustig naar mijn buik en vertrouw. Het gesprek komt, en ik sluit aan. Geen lijden, geen gedoe.

 

Zo blijf ik oefenen in het me verhouden tot blind zijn in een wereld van vanzelfsprekend zien. Leren om niet te lijden onder de vele situaties waarin ik niet als vroeger kan functioneren. Waarin ik niet als vanzelfsprekend mee kan doen. Waarin ik afhankelijk ben, en ook vaak aan moet geven wat ik nodig heb om te kunnen mee doen. Waarin mijn pijn van vroeger, er niet bij te horen, buitengesloten te worden, iedere keer weer wordt aangeraakt. Ik leer steeds beter hiermee om te gaan. Te ervaren dat elke situatie waarin de pijn wordt aangeraakt mij de keus biedt op te merken dat die pijn er is maar ik die pijn niet ben. Ik groei juist door dit soort situaties. Steeds meer bewust van de golven aan de oppervlakte, die komen en gaan. En ik, ben de oceaan waarop de golven rijzen en dalen. De golven bepalen me niet, ze komen en gaan en ik blijf wat de zee is onder de oppervlakte. Kalm en vol leven, maar onaangetast.

 

< Terug naar mijn blogoverzicht