Ik heb er regelmatig over geschreven. En toch doe ik het nog een keer. Omdat het zo belangrijk is. Voor mij en ik denk ook voor veel anderen.

Soms wordt het gezegd, die woorden van ongemak en goede bedoeling. Kijk naar wat je nog wel kunt of hebt. In reactie op pijn en lijden bij verlies. De reflex van veel mensen is om zogenaamde helpende woorden uit te spreken. Aansporingen om naar de zonnige kant van het leven te kijken. Om je te richten op wat je nog kunt. Want dat zou je dan helpen. Kop op, het leven heeft je nog zoveel te bieden.

Het lijkt of dergelijke woorden collectief automatismen zijn. Maar ook is het voor velen een overtuiging dat het niet goed zou zijn als je te veel aan de sombere kant blijft na verlies. Zo snel mogelijk moeten de schouders eronder en zonnige kanten worden opgezocht. Maar wie zo redeneert stapt over iets heen. Je negeert een belangrijk aspect van het leven. Namelijk dat verlies pijn doet. En dat pijn als keerzijde van liefde erbij hoort. Alleen als je in staat bent om pijn te voelen, kun je ook vreugde ervaren. Als je toestaat dat het leven je mag raken en bij je binnen mag komen kun je rijkdom en diepte ervaren. . Dus als je je laat raken door de pijn van de ander en je daarin samen kunt zijn, kan er diepte ontstaan. En die diepte is goud waard. Erkenning van de pijn van een ander brengt licht in donkerte. Waardoor het lijden verlicht wordt. 

Het is eigenlijk heel eenvoudig. In plaats van een andere kant op kijken en zeggen dat die ander dat ook moet doen, kijk je samen naar wat er is. En ben je samen. Meer is er niet nodig. Er hoeft niets te worden opgelost of weggepoetst. En ik ben dankbaar voor diegenen die er op die manier voor mij zijn geweest.