Daar waren de bekende woorden weer. Je moet toch kijken naar wat je nog wel kan. Naar het positieve. Je moet er het beste van maken. Laten we het vooral positief bekijken.

Het is alsof we snel door het raam naar buiten moeten kijken of de zon schijnt en wat we daar buiten allemaal kunnen doen. Terwijl het in ons huis een bende is en er door een lekkage overal water op de vloer ligt. Kijken naar binnen en aandacht geven aan moeilijke gevoelens van boosheid en verdriet en machteloosheid doen we liever niet. Naar buiten en het zonnetje zien schijnen is ons collectieve motto als we geconfronteerd worden met ingrijpend verlies of tegenslag. We praten in het openbaar liever niet over wat het met ons doet. We laten onze tranen het liefst pas lopen als er niemand bij is. We sporen elkaar aan maar naar een kant te kijken. Naar buiten. 

Wat is dat toch met ons mensen dat we elkaar zo aansporen naar positiviteit te gaan? En wat is het in mij dat daar steeds weer door gaat steigeren? Dat is de dwang om gevoelens en somberte te bestempelen als ongewenst en fout. Het is het onderdrukken van alles wat moeilijk, imperfect en donker is. '[…] We leren immers op school en van onze ouders dat als je maar goed je best doet alles wel zal lukken. De veronderstelling dat alles zou moeten lukken als je je best doet, maakt alle diepte en donkerte tot een persoonlijk falen en haalt per direct het leven eruit. Het is alsof je de herfst en de winter weg zou willen snijden, waardoor ook de volgende zomer geen kans meer krijgt.' (Jetske Osterthun in haar boek 'In de mist').

Natuurlijk is het ook goed te kijken naar wat je mogelijkheden nog zijn als je slechtziend of blind wordt. Maar als je vergeet daarnaast aandacht aan je binnenkant te besteden, dan vergeet je iets belangrijks. Het licht mag er dan wel zijn maar het donkere moet verborgen blijven. Als je alleen maar aandacht besteedt aan je zogenaamde mogelijkheden zul je op een gegeven moment onderuit gehaald worden door de onderdrukte pijn en het verdriet van al je verliezen van mogelijkheden. Gevoelens horen erbij. Moeilijkheden horen bij het leven. Dus daarmee leren omgaan maakt deel uit van het pakket.

Alleen maar kijken naar wat je nog wel kunt reduceert verwerking van een handicap tot iets waar je invloed op denkt te hebben door je best te doen. Dat positieve zou je helpen je leven weer op de rit te krijgen. Dit is niet waar en misleidend. Oppervlakkig en eenzijdig. Dat wil ik maar weer eens gezegd hebben.